شکست بال و پرش آسمان تکان می‌خورد            ز درد، روی تنش رنگ ارغوان می‌خورد

میان بـسـتـر خود او ز درد می‌پـیـچـیـد            گره بـه کـار اهـالـی آسـمـان می‌خـورد

برای زخـم عـمـیـقـش دوا افـاقـه نکـرد            ز بس که زخم زبان او از این و آن می‌خورد

تو را خدا دگر او را به کوچه‌ها نکشید            خدا نکرده زمین گر در آن میان می‌خورد

جـواب مــادر او را چـگـونـه می‌دادیـد            چه قدر خونِ جگر او ز دست‌تان می‌خورد

میان بستر خود تشنه روضه سر می‌داد            صدای گریه و آهش به گوش جان می‌خورد

چنان ز چوب و لب خشک و خیزران می‌خواند            که گوئیا به لبش چوب خیزران می‌خورد

شبیه جدِّ غـریـبـش چنان به خـاک افتاد            کأنَّ ضربه ز سر نیـزۀ سنان می‌خورد